curukkiraz : Mart 2017

Matematik sorusunu çözüp anladığım için mutlu olduktan sonra, burnum aktığı için banyoya peçete almaya giderken aklıma içinde olduğum durum geldi ve "of çok sıkıldım yaşamaktan" diye geçirdim. Yaşamaktan sıkıldım aslında yoruldum ya da sorunlarla cebelleşmekten yoruldum. Ve bunun ağer yaşamaya devam edersem hayatımın geri kalanında da böyle olucağını bildiğim için şimdiden Bıktım.

Hayatta zaten bu değil mi? Bir işi halledip başka bir şeye başlayarak yıllar geçiyor. Bazen bunları düşünüp zaten ölüceğiz acı çekmeye ne gerek var? Yada dünyada büyük işler yapmak için çabalayan insanlar nasıl ? Gerçekten kafamda ki soru cümlesi yarım kalıyor böyle. Veya bazende 100 yıl sonra 300 yıl sonra beni kimsenin hatırlamayacağını düşünüyorum , kimsenin tanımayacağını. O zamanda yaşamak anlamsız geliyor. Şöyle ben belki 40 sene yaşayacağım belki 90 sene ve bu zaman dilimi içerisinde kendimr göre, herkese göre büyük kararlar vericem konu ne olursa olsun. Bir kıyafet alırken bile kararsızlık benim için işkencedir(çook kararsızım). Başka örnek bir arkadaşınla kardeşinle küsersin, tartışırsın. Bu sırada ya da sonrasında çok fazla şey düşünürsün seni üzer pişmaşık duyarsın. İlla kötü duygular ya döa düşünceler olmasına da gerek yok sevinç heyecan merak her şey. Çok mu abarttım. Biraz abartmışım gibi geldi. Ama anlatmak istediğim hayatın boyunca yaşadığın milyonlarca "şey" ölünce bitiyor. 10 yıl sonra senden hiç bir şey kalmıyor. O sırada böyle olucaksa öleyim ben hemen uzatmaya gerek yok gibi düşünüyorum. Büyük mutluluklardan vs. Vazgeçiyorum. ( şimdi aklıma geldi yazdığım gibi büyük hayatımı değiştiricek bir mutluluk yaşamadım galiba. Gelip geçici şeylerdi anlık yani bir günde yaşanan güzel şeyler) [bu arada buraya kadar yazdığım her şey yaşama sevinci kaybedilmiş bir şekilde düşünülmüş bir beyinden. Bu aşama atlatıldıktan yaşanılanlar unutulduktan sonra biraz daha sağlıklı düşünmeye başlayınca geçmişte ki düşüncelerden aklımda yer eden temel şeyler)

Sonra işte önemli olanın yaşamak olduğu, sevdiklerinizle geçirdiğiniz zamanlar olduğu yaşdığınız deneyimler olduğunu falan anlatan bir yazı okuyorum (yaşama sevinci falan) "aaa haklı diyorum" mutlu oluyorum tabî. Mutlu ruh hali davranışları vardır ya işte daha sosyal olmak,bir şeylere ilgi duymak fln. Daha sonra diyorum ki kendime boşver bunları ölüceksin zaten diyip üzüntülü ruh hali. İşte sürekli dizi izlemeler,film izlemeler, sadece uyumak istemeler. Daha daha sonra bundan da sıkılıp yakında ölmeyeceğimi anlayınca. Tekrar başa dönüyorum kısır döngüye giriyorum. Şuan yazı karıştığı için başı neresi bilemiyorum. Büyük ihtimal bunlar her insanın yaşadığı duygulardır deyip. Kendimi niye bu kadar özel hissediyorum diye düşünüyorum. Ayh daraldım. (Şuan bence kötü olan benim mutluluğumu azaltan şeyleri günün belli saatlerinde {yalnızken, evde saat 21:00 (ben saati içimden yirmi bir sfır sıfır diye okuduğum için saatten sonra ı koydum) ı geçince hatırlayıp kederleniyorum. Yoksa okulda,otobüste,evde herkesle asık suratla dolaşıyorum. Bu da aylar sonra geliştirdiğim bir mekanizma. Aslında buna sorununla yaşamayı öğrenemek denebilir. Sonrada düşünüyorum ki bunu zamana bölerek halledemem en kısa zamanda bitsin harekete geçiyim diyorum böyle olunca işte kederlenme ortaya çıkıyor,bıkkınlık. Tabi sorumluluklarımda var küçükde olsa büyük sonuçlar doğurabiliyor. Hayata mola vermiş oluyorsun, hiçbir şey yapmıyorsun. Yukarda ki yazanlar işte. Hep kendimi tekrar ettim maşallah bana.

Bende o zaman bu dünyada iz bırakacak bir şey yapmak istiyorum. Adım her zaman anılısın diye düşünüyorum. ( şöyle değil ama işte adıma özel bayramlar düzenlensin,yaptıklarım abartıla abartıla anlatılsın.{abrtılmasın diye hayal ettiğim şey bile abartı kıskıskıs}). Küçük bir şey olsa bile tarihte adım geçsin mesela. Yazarken bile saçma gelmeye başladı düşüncelerim. Çok hızlı değişiyorlar ya. Şimdi de aklıma şu geldi dünyada bir sürü güzel iş yapan insan vardır ama ben bu isimlerin hiçbirini bilmiyorum. Ya da "iyi" bir iş olaması gerekir mi ? Ailemde ki herkesi uyurken öldürerekte 1-2 hafta gündemde kalabilirim. Bu konuyu düşünmem lazım. Baya saçmaladım

Bir arada korkum unutulmaktı işte. Göçüp gidiceksek neden geometri öğreniyorum mesela? Dünyaya gelmiş herkes böyle düşünseydi şu an hâlâ orta çağda mı olurduk. medeniyet bu kadar gelişmiş olur muydu? Bir yerden sonra durur muydu? Şu ana kadar gelmiş geçmiş insanlığa yarar sağlamış herkes bir gün öleceğini mi unutmuş? Bu soruların cevabı vardır tabi ama daha ben üstünde düşümedim. Ya da üstünde bu kadar düşünmemişlerdir sadece ölmedikleri için yaşamışlardır hayatın akışında. Bir şeyler yapmışlardır.

Bazı yerlerde (sonlarda) yanlış düşünmüş olabilirim daha önce aklıma gelmemişti sonda yazdıklarım. İş uzayınca keyifsizlerşir ya. Başta ki heycan kaybolur. Ya da ilk yaptığın şey güzeldir. Başlarda yazdıklarıma katlıyorum.

1 saat sürdü bunu yazmak. Matematik çalışıp yol katedebilirdim bu süre zarfı içerisinde. Pişman olamam umarım.

Yazı çok başka yerlere kaydı yA

Yazdığım şeyleride tekrar okumayı sevmiyorum ya düşüncelerimi itiraf ediyorum. Yazı yazıncada böyle oluyor. Neden paylaşıyorum ki zaten? Defterede yazabilirim. Deftere kalemle yazınca yoruluyorum sürekli düzeltme ihtiyacı duyuyorum. Tanımadığım ve ömrüm boyunca tanışmayacağım biri okusa bunları utanmam ya da çekinmem. Ama abla ya da anne baba falan olmaz öyle şey.